Hoe doen die fitgirls dat toch? Of die sem-fitgirls. Of de semi-bejaarden in mijn sportclubje? Het ziet er altijd zo makkelijk uit! Lekker ongecompliceerd bewegen: beuk erin en je een ongeluk zweten terwijl je eruitziet alsof je dit iedere dag doet. Dat is niet hoe het in de realiteit gaat. Althans, niet bij mij.
Dankjewel voor de foto’s Skechers!
Wat is er met yoga gebeurd?
Sinds kort ben ik lid van een retedure sportschool. Waarom dat toch budgetproof is zal ik je later vertellen. M’n yogamat heb ik aan de wilgen gehangen. Schreef ik een aantal maanden geleden nog enthousiast hoe ik aan het zonnegroeten geslagen was… Yoga is niet meer. Sorry. Dat was het niet voor mij. Aarden met je anus in de grond, je geest laten spreken: mij niet gezien. Ik kreeg er geen rust van in m’n lijf. Ik lag in benauwende posities naar het plafond te staren en te bedenken wat er allemaal nog op m’n to-dolijstje stond. Misschien wil ik het ooit nog proberen, maar op dit moment in m’n leven is er geen plaats voor yoga. En laat dat nou precies tegen het principe van yoga zelf ingaan.
Zoals je ziet doe ik niet altijd aan officiële sportkleding: een tijgerlegging will do. Geen paniek, ik heb wel sportschoenen voor in de sportschool (en voor buiten de sportschool) maar tijdens de L’Oréal Academy had ik daar geen plaats meer voor in m’n koffer. Trouwens, zwaar hoor zo’n Maybelline babylips-kettlebell.
Hoe ik onvrijwillige een reteduur sportschoolanbonnement afsloot
Toch zit ik nog steeds met die verdomde hoofdpijn. Voor wie het heeft gemist een samenvatting: in loondienst + freelance tekstschrijver = 24/7 achter de computer ⇾ tekort aan bewegingsruimte in de thoracale wervelkolom ⇾ houdingsprobleem ⇾ spierspanning ⇾ eeuwig hoofdpijn. Huisarts: kan niks doen. Bedrijfsarts: vindt dat ik er al alles aan doe. Fysiotherapie: helpt niet. Bazenstoel op werk: helpt niet. Aangepast programma in de sportschool: nog onbekend. Nu heb ik dus een aangepast programma in de sportschool dat speciaal op mij en m’n eeuwige klachten – de naam zegt het al – is aangepast. Vind ik het leuk om 2x per week verplicht aan de fitnessapparaten te hangen? Welnee joh! Maar ik doe het wel braaf. Daarbij ben ik erachter gekomen dat ik – als ik hoofdpijn voel aankomen – het onder controle kan houden als ik ’s avonds aansluit bij een random groepslesje. Dat doe ik dan dus ook regelmatig. Zumba (leuk!), BodyShape (bejaardengym op hoog tempo) en Steps (hier heb ik teveel coördinatieproblemen voor) heb ik al van m’n lijstje kunnen vinken.
Lachen om mezelf ‘waar ben ik mee bezig?’
1 ding is zeker: het gaat altijd fout
Maar jongens (eigenlijk bedoel ik meisjes). HOE doen jullie dat toch? Ten eerste: hoezo laten jullie het er allemaal zo makkelijk uitzien? Zo makkelijk is het helemaal niet. Ja, het 1-2-3-4-principe heb ik door hoor, maar toch mis ik (bijna) altijd de eerste stap van I-E-D-E-R-E wisseling. Hoe dan? Het gaat mijn motoriek gewoon de pet te boven. Bij Zumba kan ik het meestal nog goed maken door wat te twerken of op m’n plaats te hupsen. Steps was afgelopen week één en al ellende en ik stond nog front row ook.
Braaf stel ik me iedere nieuwe les die ik volg voor aan de instructrice. Die van het stepslesje stelde me gerust dat het helemaal goed ging komen met mij. Nou, ik kan je vertellen: er gebeurde van alles met me, maar goed is het nooit gekomen. Ik liep met alle pasjes minimaal een seconde achter en op een step blijven staan an zich is al best een prestatie. Dan heb ik het nog niet eens over alle andere ongemakken.
Je kan mij niet wijsmaken dat niemand tijdens die sportles last heeft van de ‘ongemakken’ die ik heb tijdens zo’n groepslesje.
1. hoe kom ik toch altijd vooraan terecht?
Ik probeer altijd achteraan te gaan staan zodat niemand last heeft van mijn geklungel, maar op de een of andere manier kom ik bijzonder vaak toch ergens vooraan – of als ik geluk heb in het midden – terecht. Kan iets te maken hebben met 1. dat ik geen steek zie in de verte, 2. dat ik écht naar de instructrice moet blijven kijken want tijdens zo’n sportles blijk ik echt een of ander short-term-memoryloss te hebben en 3. ik m’n bril niet opdoe tijdens zo’n sportles omdat ‘ie door zweet van m’n gezicht glijdt.
Zo zien mensen (ik) er dus wél uit als ze gesport hebben. Rood aangelopen, verlept en met haar all over the place.
2. Verstoppertje spelen
Die enorme dikke palen in die zaal (nee dit is geen metafoor). WAAROM zijn jullie daar? En w-a-a-r-o-m kom ik áltijd achter jullie terecht zodat ik de instructrice niet meer zie? Wat gebeurt er dan? Zie punt 1. Als ik de instructrice uit het oog verlies heb ik geen flauw idee meer of ik naar links, rechts, onder of boven moet. Wegrennen is dan nog de meest aantrekkelijke optie. Dus speel ik iedere les kiekeboe vanachter de paal.
3. Flamoes, poes, foef, vajayjay en ondergoed
M’n ondergoed eindigt altijd overal en nergens. Oké vraagje: wie doet er stiekem een sportbeha over haar gewone beha? Ja, ik dus. Ik vind de sportbeha’s die ik heb (en die zijn toch behoorlijk strak) niet stevig genoeg waardoor de boobs nog teveel bouncen. En dat is alles behalve fijn. Dat voorkom ik door een sportbeha óver m’n normale beha aan te trekken. Nee, daar zijn ze niet voor gemaakt. Het resulteert ook in afzakkende bandjes en constant in m’n shirt graaien terwijl ik panisch de stapjes probeer te volgen. Geen sexy gezicht. Weet je wat nog meer niet sexy is? M’n onderbroek die tijdens iedere sportles, of het nu Zumba, Steps of BodyShape is, een eigen leven gaat leiden. Whyyyy? Tussen m’n billen, halverwege m’n billen of als ik geluk heb komt hij zelfs ergens in de vajayjay terecht. Voor de Twittermensen: tussen m’n schaamlippen dus. Weet je nog, die keer dat ik een blog over het scheren van je schaamhaar schreef en daar zoveel mogelijk synoniemen voor bedacht (dat vind ik dus oprecht leuk als taalnerd) en Twitter losging over hoe dom dat was? Leverde me wel lekker veel bezoekers op. Bedankt daarvoor! Je onderbroek uit je poes, punani, plasser, pantoffel – Twitter deze is speciaal voor jullie – pulken hoort er dus ook bij, maar ik zie het niemand doen. Nee, ook ik sta daar niet wild te graaien. Tevergeefse moeite ook.
Hier maak ik een sport van: selfies in de kleedkamer. Check m’n voorliefde voor zwarte shirts met witte letters!
4. Zweetreet, maar niet om de juiste reden
Ik doe écht m’n best actief mee te doen, maar doordat ik me zo ontzettend moet concentreren op de pasjes (en of we op de 1,2,3 of 4 zijn) – misschien gaat het daarom wel mis – haal ik er niet uit wat erin zit. Bij iedere nieuwe pas ben ik weer volledig van m’n a propos en sta ik minimaal 1 van de 4 tellen stil. Niet om uit te rusten obviously. Zweten doe ik dan ook niet omdat ik me zo ontzettend sportief sta uit te sloven. Eerder omdat ik me kapot schaam voor m’n eigen geklungel. Angstzweet. Of schaamzweet, als er zoiets bestaat. Oh en omdat de airco in de zaal niet goed werkt. Dat helpt ook mee. Ik bedenk me nu ineens dat die zweetreet misschien wel iets te maken heeft met punt 3.
5. Hoe durf je me gedag te zeggen?
Ik – de asociaalheid zelve – ben dus zo ongeveer de sociaalste van al die groepslessen waar ik aan meedoe. Hoe kan dit? Oké, Haarlem is een grote stad waar je lekker anoniem kunt zijn. Dat vind ik ook heel fijn. Ik vind het ook heel chill dat ik niemand op straat gedag hoef te zeggen als ik daar lekker geen zin in heb. – Wat mijn vriend overigens heel vreemd vindt, want in het dorp waar hij woont zegt iedereen elkaar gedag op straat – Maar als ik vreemd aangekeken word als ik iemand gedag zeg die de zaal binnenkomt, dan kijk ik even raar op. Niemand zegt ook maar iemand gedag! We komen bijna allemaal in ons eentje, blijven lekker een uur in ons eigen wereldje zitten en verlaten de sportschool dan weer zonder enige vorm van sociaal contact. Dat was bij yoga wel anders: namasté! Misschien hoort dat asociale wel zo bij fitgirls onderling? Is dát nou de fitgirlcode? Grapje. Ik wil geen fitgirls op m’n dak want ik kan het toch niet van ze winnen.
Laten we afsluiten met een #fitgirl-selfie (mét 2 beha’s).
Je hebt je inmiddels door bijna 1.200 woorden over mijn sportavonturen heengeworsteld. Het is wel weer welletjes. Hoewel m’n sportavonturen niet tot het gewenste resultaat leiden (sterkere spieren en een hoofdpijnloos bestaan) zit ik wel strakker in m’n vel. To be continued!
Leuk stuk! Qua sport BH kan ik je die van “shock absorber” of Freya adviseren. Zelfs mijn cup F wordt daarmee in bedwang gehouden.
hahaha wat een lekker verhaal en o, zo herkenbaar dat onderbroeken-leed vooral en ik heb een hele leuke gave sporbroek die ook een sort Eigen leven lijkt te leiden tijdens een Zumba klas dus altijd aan het heisen 🙂
Er zijn verschillende soorten sportbh’s. Voor “lichte” en “zware” workouts. Geen slip onder je sportbroek is een optie.
Ik heb zo genoten van je tekst!! Ik moet ook naar de sportschool. Ik heb er nooit zin in, maar als ik er ben kan ik er uren bezig zijn. Super raar?
xo
Ik zweer bij nike! Maar dan die voor “high intensity”! Ik heb ooit ook het sportbra over gewone bh gedaan Haha zo verschrikkelijk onhandig! Aja en de zumba-dame lachte mij ook gewoon uit! Onderbroekengewijs durf ik voor veel te groot/shortjes gaan! Weg probleem!
Top artikel ! En hema heeft ook een fijne heavy sport beha. Maar je moet daar even goed op zoeken. En zeker zorgen voor de juiste maat. En ik merkte zelf dat als je wel echte sportkleding aan hebt dat lichaam minder snel over verhit raakt omdat de warmte beter weg kan. Bij normale shirts is dat wel een probleem. Tenminste ik merkte het grote verschil.
Haha heerlijk!! Herken je sportbh probleem, mijn oplossing, de leuke sportbhs zitten gewoon niet. Dus ik sport in een prachtige oma look a like sport bh van de Hema. Geen gezicht, maar alles blijft wel lekker op z’n plek. O en dat je achterloopt tijdens de lessen is logisch, de rest weet al wat ze moeten doen. Maar ik ben trots op je hoor! Je sport!