Het einde van de 1e week van 2018 nadert. Mag ik het dan nog over goede voornemens hebben? Ik vind het altijd superinteressant om goede voornemens van anderen te lezen, dus doe ik ook even een duit in het zakje. Ieder jaar heb ik weer simpele, terugkerende voornemens waar ik niet in slaag, maar doelen die ik blijf nastreven…
Zoals thee lekker vinden, niet meer overgeven van paprika en minder werken komen de afgelopen jaren ook bijzonder vaak terug op de lijst. Ik verklap alvast 1 voornemen voor 2018: een burnout voorkomen.
We beginnen even luchtig. Deze thee van Yogi kreeg ik opgestuurd en ondanks dat ik geen theeliefhebber ben, wil ik het er dit jaar toch weer op wagen. Dan maar beter met zo’n leuk en ‘goede’ thee. “YOGI thee staat voor kruiden- en specerijentheeën, die gebaseerd zijn op unieke ayurvedische theerecepturen en het welbevinden van de mensen bevorderen.” Zou het me lukken om eind 2018 ook gezellig een kopje thee mee te drinken zonder een vies gezicht te trekken?
“Ik zie vrienden en collega’s bij bosjes neervallen: overwerkt, burnout, zichzelf kwijt. Je kent het wel. Maar ik ben zelf ook achterlijk bezig.”
Dan door naar de wat lastigere en ‘serieuzere’ voornemens. Ik zie vrienden en collega’s bij bosjes neervallen: overwerkt, burnout, zichzelf kwijt. Je kent het wel. Eigenlijk is het een klein wonder dat ik zelf nog sta als je naar afgelopen jaar kijkt, maar ik weet dat ik dom bezig ben. De balans is totaal kwijt. Mijn goede voornemens hebben daarom bijna allemaal met elkaar te maken. Ik ben echt een slechte dochter/zus/vriendin geweest afgelopen jaar. Of slecht, in ieder geval niet zoals ik graag had gewild. Oorzaak? Tijdgebrek.
Ik werk veel. Te veel. En dat is mijn eigen schuld. Die van niemand anders. Ik ben een goede planner, maar een slechte nee-zegger. En ik kan ook na al die tijd freelancen nooit inschatten hoeveel tijd ik vrij moet houden voor adhoc-klussen. Het gevolg? Meer op m’n to-dolijst dan menselijk is. Yup. Ik kan het mezelf haarfijn uitleggen, maar toch beland ik altijd weer in dezelfde situatie. Ik wil alles tegelijk en niemand teleurstellen. Mijn plan voor 2018 is minder werken, meer me-time en hierdoor weer een leuker mens worden. Ik wil meer stilstaan bij de mooie dingen in plaats van de vinkjes op mijn to-dolijst, tevreden zijn met wat ik heb en meer schijt aan de norm hebben. Ik heb zo’n belachelijk groot disciplinegevoel dat ik dus van mezelf baal als ik een dag niet om 06:30 uur achter de computer zit of als ik niet 5 dagen hard heb gewerkt.
“Geld interesseert me maar weinig. Zolang ik genoeg heb om mijn leven leuk te maken.”
Fuck it! Lekker belangrijk wat iedereen doet en verdient. Geld interesseert me maar weinig. Zolang ik genoeg heb om mijn leven leuk te maken. En zoals jullie allemaal weten kan dat ook met een klein(er) budget.
Ik wil best een deel van m’n inkomsten opgeven (niet werken = niet verdienen als freelancer) en vaker weg en meer van de wereld zien. Te beginnen met weer op reis met een deel van de Zijderoute-reis die mijn vriend deze zomer organiseert. Kirgizië en Iran: here I come! Ik vind 3 weken weg achter mijn computer rete-spannend, want: zzp’er. Maar, na 2 weken in Marokko afgelopen zomer is de wereld ook niet vergaan ;).
“Over de M&M’s nog maar niet te spreken die bij mijn vriend thuis altijd op tafel staan. Eh, stonden. Nul ruggengraat.”
En ik baal er ook van dat ik mijn gezonde levensstijl gewoon overboord heb gegooid. Hop, daar ging ‘ie ergens dit jaar. Zo het Spaarne in. Ik moet die discipline weer ergens opduiken om niet een hele Tony Chocolonely-reep op een doordeweekse avond naar binnen te proppen of de halve pindakaaspot leeg te lepelen. Over de M&M’s nog maar niet te spreken die bij mijn vriend thuis altijd op tafel staan. Eh, stonden. Nul ruggengraat. En die had ik wel. Ik ga op zoek naar m’n semi-gezonde ik! En dan ook weer braaf 3x per week naar de sportschool. Dat doe ik trouwens nog steeds hoor. Helpt echt tegen de pijn! Alleen met de feestdagen ging het ff niet zo lekker aangezien mijn vriend 1,5 uur van mij vandaan woont en er geen SportCity bij hem in de buurt zit.
O, en dan hoop ik héél erg rond deze tijd volgend jaar in ons koopappartementje/huisje te zitten. Een huis kopen dus. In mijn eentje. Als zzp’er. Dat wordt spannend. Waarom dat afgelopen jaar niet doorging schreef ik eerder een blog over. Nu ben ik echt wel klaar met dat ge-LAT na 5,5 jaar en die postzegel waarop ik nu woon, is ook aan de kleine kant.
Genoeg voornemens dus voor 2018 en ik ga echt retehard mijn best doen om deze doelen te verwezenlijken. Maar waar begin je met zoiets als ‘minder werken en meer tijd voor jezelf/vrienden/vriend’ als je steeds weer in dezelfde situatie verzeild raakt? Op naar een spetterend jaar waar ik meer kan stilstaan bij wat een leuk leven ik eigenlijk leid.
Ik ben altijd nieuwsgierig naar goede voornemens van anderen. Wat zijn jouw voornemens? Laat het me weten!